کتاب «متغیر پنهان در سرمایه‌گذاری» از منظر ارتباطی و روش‌شناختی قابل نقد است

رسانه؛ متغیری «نامستقل»

کوتاه‌مدتی است که از انتشار کتاب «متغیر پنهان در سرمایه‌گذاری» می‌گذرد. این کتاب بخشی از پایان‌نامه «ابراهیم علیزاده» است که پژوهش او در دانشکده علوم ارتباطات علامه طباطبایی خوش درخشید. همان موقع هم استاد داور از علیزاده خواست که بخش گفت‌وگوها را در قالبی مستقل منتشر کند و اکنون نویسنده چنین کرده است و به نظر می‌رسد تاکنون از آن استقبال خوبی هم شده باشد.

 

حرف کتاب چیست؟

در این کتاب، نویسنده طی یک پیمایش و مصاحبه عمقی به‌دنبال یافتن جایگاه رسانه در عرصه سرمایه‌گذاری است.

پژوهشگر ابتدا بین 193 نفر از اعضای هیات نمایندگان دوره هفتم اتاق بازرگانی ایران، پرسشنامه‌ای پخش کرده تا چهار فرضیه اصلی‌اش را آزمون کند. در این پیمایش کنش‌های رسانه‌ای این افراد پرسیده شده و دو فرضیه اول نویسنده اثبات می‌شود: «1- سرمایه‌گذارانی که از رسانه‌ بیشتر استفاده می‌کنند، میل بیشتری به سرمایه‌گذاری اقتصادی دارد و 2- سرمایه‌گذارانی که از عملکرد رسانه‌ها رضایت بیشتری دارند، میل بیشتری به توسعه سرمایه‌گذاری اقتصادی دارند.»

نغمه‌گر فرهنگ و شرافت تار

فرهنگ شریف شاید آخرین ستون برجا مانده از دهه‌های طلایی موسیقی ایرانی بود که بر نغمه خاطرات سوار شد و رفت. اگر هنوز اهل گوش دادن به برنامه «گل‌ها» باشید، نام را بسیار می‌شنوید. چون این برنامه معمولا با یک تصنیف شروع و با ساز و آواز ادامه می‌یافت.

ساز و‌آوازی که معمولا شریف یکی از ارکان آن بود. البته نباید از اهمیت هم‌نسلانش غافل شد. کسانی مثل یاحقی، بدیعی، شهناز، خرم، ورزنده و... آنها ظهر و شب مهمان خانه‌های مردم بودند.

او نیز مثل نوابغی چون یاحقی و خرم از کودکی تک‌نواز رادیو شد. چون از چهارسالگی نزد پدر و پس از آن نزد عبدالحسین‌خان شهنازی مبانی موسیقی آموخته بود. پدرش گرچه در منطقه لاریجان و پلور و آب‌اسک و کندلو پیِ گیاهان دارویی می‌گشت، اما فرهنگ را خوب می‌شناخت و با هنرمندان زمان نشست و برخاست داشت. پسرش را هم به همین نام خواند.

تقریبا بیشتر اهالی روستاهای میانه راه آمل یک‌بار در سکوت شب صدای تار او را شنیده‌اند. می‌گفتند فرهنگ شریف مهمان فلانی است. دل شریف اما میزان نغمه‌های موسیقی ایرانی بود.

نوع و نحوه عملکرد تیم‌های رسانه‌ای در کاخ سفید را مرور کرده‌ایم

سیگنال‌سازی مثبت از عموسام

یکی از نشانه‌های مدرن شدن عرصه سیاست، اهمیت افکار عمومی است. این امر در انتخابات و همچنین محبوبیت شخص اول یک دولت بیشتر خودش را نشان می‌دهد. در جوامعی مثل ایالات متحده آمریکا که رسانه‌ها بخش جدایی‌ناپذیر زندگی مردم محسوب می‌شوند، افکار عمومی قدرتمندتر است. آن کسی هم که می‌تواند افکار عمومی را متاثر از عملکرد خود کند، برنده میدان قدرت است.

در این میان یکی از بُرنده‌ترین سلاح‌های کارزارهای تبلیغات و اقناع مردم رسانه‌هاست. در واقع با ظهور رسانه‌های جمعی، مسئله افکار عمومی نیز اهمیت بسیار زیادی پیدا کرد. 

پیش از ظهور رسانه‌های جدید دسترسی رئیس‌جمهوری به افکار عمومی محدود بود،‌ ولی از زمان هربرت هوور که از 1929 تا 1933 ریاست جمهوری ایالات متحده را برعهده داشت به‌تدریج روزنامه‌ها اهمیت روزافزونی یافتند.

در ضرورت مهربانی

بیاییم برای چند دقیقه هم که شده واقع‌بین باشیم. در اینکه هنوز خوبی نمرده و دنیا را سراسر گند و کثافت نگرفته، من هم‌نظرم با شما،‌ ولی فکر می‌کنم در بازی زندگی ما نیکو بودن و نکونامی و مهربانی چندان ارزشمند هم نیستند.

نمی‌گویم خوب نباشیم یا خوبی نکنیم. حرفم این است که ما کمتر یادمان می‌ماند محبت‌ها را. آنهایی را که دوست‌مان دارند کمتر محبوب ما هستند. درعوض می‌گردیم دنبال پیدا کردن راهی به دل کسانی که بود و نبودمان برای آنها هیچ فرقی نمی‌کند.

از قدیم گفته‌اند:«نیکی که از حد بگذرد نادان خیال بد کند» و البته به‌نظر من جامعه ما آنچنان هم عاقل نیست. من از بیرون گود حرف نمی‌زنم و در واقع دارم حدیث نفس می‌کنم. خود من هم از همان نادان‌ها هستم که یادم می‌رود محبت‌ها و خوبی‌ها را.