حاشیه‌ها برای «فروشنده» اعتبار خرید

فرهادی نجیبانه از حاشیه‌های حسود می‌گذرد و فقط دغدغه‌هایش را می‌سازد

همیشه می‌گفتیم در ویترین موزه سینمای ایران فقط جای اسکار خالی است. وقتی فرهادی نخستین اسکارش را گرفت شمقدری گفت لابی کرده‌اند تا او اسکار بگیرد. دومی را هم که گرفتیم انگار چنان این جایزه برای‌مان بی‌اعتبار شده بود که با حاشیه‌های سیاسی و شخصی آن را کناری انداختیم تا نشان دهیم ما از همه بیشتر می‌فهمیم. اینجاست که آدم‌های همه‌چیز دان مدعی شدند:«همه می‌دونن این اسکار سیاسی بود... همه می‌دونن» ولی فرهادی هیچ‌گاه به این حرف‌ها دامن نزد و در سکوت به جریان عادی زندگی‌اش ادامه داد.

غلبه فراموشی بر کبیسه حوادث

رسانه‌ها در 366 روز گذشته از اطلاعات و سرگرمی پلی ساختند برای حرکت از یک واقعه تلخ به حادثه‌ای غمناک‌

همزمان با روزهایی که شبکه خبر به‌طور زنده عملیات آواربرداری از پلاسکو را پخش می‌کرد، اهالی رسانه یک غم دیگر هم داشتند. اینکه این ماجرا هم با تمام تلخی‌هایش تقریبا از یاد می‌رود؛‌ چون حتما با اتفاق یا حادثه‌ای جدید جایگزین می‌شود. هرچند اتفاق‌ها از ذهن افکار عمومی پاک نمی‌شوند، ولی حافظه جامعه مدام اتفاق‌های جدید را جایگزین اتفاق پیشین می‌کند. پیش از آنکه درباره برخی دلایل اجتماعی و رسانه‌ای این جریان بیندیشیم بد نیست نگاهی به اتفاق‌های پر سر و صدای امسال بیندازیم.

ریاکاری فکری و هنری در خدمت مردم‌فریبی

بگذارید بگویند نخبه‌گراست. بگویند ادای روشنفکرها را در می‌آورد. بگویند مستبد است و فقط آنچه که خودش می‌پسندد را می‌پذیرد و سلیقه‌های دیگر را تحقیر می‌کنند. اصلا همین است. چون عصبانی‌ام این‌بار تمامی این حرف‌ها را می‌پذیرم و نامش را تهمت نمی‌گذارم و بحثی هم روی آن ندارم.

ولی می‌خواهم بگویم که عصبانی‌ام. نمی‌خواهم این عصبانیت را نیز کتمان کنم. چه‌قدر از دست آن بیکارها دلخوشی که یک روزشان را صرف شرکت در برنامه «دورهمی» می‌کنند، عصبانی‌ام. از تماشاگرانی که صندلی‌های برنامه بی‌نمک و پرادعای مهران مدیری را پرکنند و به حرف‌های یخ مجری گشادگشاد بخندند.

 آنها که ثبت‌نام می‌کنند برای شرکت در برنامه خندوانه رامبد جوان و چند ساعت یک مربی درس‌شان می‌دهد که چه‌طور با حرکت دست مجری فلان جواب را بدهند یا دست بزنند و یا دست‌ زدن را قطع کنند.

عصبانی‌ام از این همه سرخوشی بی‌معنا و پوچ. از آنها که در جواب:«ما خیلی خوبیم!» می‌گویند:«خییییلی!» عصبانی‌ترم از دست آنها که از این همه سرخوشی پوچ جیب‌شان را پر می‌کنند و برای تبلیغ هر جنس یا خدمات بی‌مصرفی کلی پورسانت می‌گیرند.