اسباب کشی

دیروز اسباب کشی داشتیم. خستگی اش را هنوز در درد تنم حس می کنم. اگر مهدی جلیلی و علیرضا نبودند به این راحتی ها نمی شد 53 تا پله را بالا آمد و خرت و پرت ها را آورد.

اسباب کشی دردی است که سالی یک بار زیاد می شود و یادت می اندازد خانه به دوشی... به این زودی ها هم صاحب خانه نمی شوی در این تهران لعنتی. یادت می اندازد که بدجوری پا در هوایی و اگر کمی زودتر و بهتر جنبیده بودی الان نباید در دود و دم تهران پی سوراخ موش می گشتی... این هفته نشد برم سرکلاس. فکر می کنم بچه ها هم راضی اند که استادشان ساعت 8 صبح شنبه نیامده...

امیدوارم همسایه ها کاری با ما نداشته باشند وقتی کاری باهاشون نداریم...

مصائب تدریس هنر و ارتباطات

این ترم قصد کردم که درس ندهم. احساس می‌کردم نسبت به شاگردان کمی موضع پیدا کرده‌ام. حالا تاحدی درک می‌کنم که چرا معلمان ما همیشه به فکر انتقام بودند از ما و تحقیر شاگردان چرا شیرین بود زیر زبان‌شان. از دکتر نمکدوست آموخته‌ام که همیشه در کلاس باادب باشم. من هم هنوز چنینم... اما همیشه نمی‌توان مثل روزهای اول تدریس با حوصله بود و عده‌ای تحمل کرد. البته تا به امروز که دارم این مطلب را می‌نویسم اتفاق ناگواری در کلاس‌هایم نیفتاده ولی می‌خواهم بگویم تازه درک می‌کنم که چرا اساتید ما این‌قدر منفعل و خمودند(مسلما این قاعده بی‌استثنا نیست!)

ما منفعلان غرغرو

یه روزی حتما از تجربیات در روزنامه همشهری و واحد نظارت یک کتاب می‌نویسم. احتمالا این کتاب از نظر مخاطبان بیشتر شبیه  لطیفه‌های جیبی باشه اما حتما برای خودم  در حکم سوگنامه‌ای هفت‌من کاغذه.

مسلما در این کتاب از تمام کسانی که اسمی می‌آورم عذرخواهی خواهم کرد و خواهم نوشت که آنان نیز مثل خود من مقهور ساختاری فاسد بودند. همکاران عزیز من سعی می‌کردند که مثل من از زیربار خیلی از قواعد و خط قرمزهای نامرئی فرار کنند، ولی ساختار به آنان این اجاره را نمی‌داد.

در آن کتاب خواهم نوشت که چرخ برهم زدن به بهانه غیر مراد بودن کار و زندگی، در توان ما منفعلان غرغرو نبود و نیست. حتما می‌نویسم که پرمدعاترین عقل‌گرای این جمع من بودم، اما من هم نتوانستم  در این بستر کاری از پیش ببرم...