دهه 60 و نوستالژی‌های تلخ و شیرین مدارس/ این آموزش، پرورش ندارد

«نــــــــه!!! خدایـــــی، مَـــن آخرش نفهمیدم این زنگ پرورشی برای چی بود ؟؟
هَــمیشه هم میگفتن برای معلمتون مشکل پیش اومده ،گفته نمیاد»

این پیامکی است که شاید فقط بچه‌های دهه 60 بفهمندش. خنده‌ای هم اگر بر لب می‌آورد تلخ است. شاید مهمترین شاخصه آموزش و پروش دهه 60 هم همین بود که هیچ‌گاه واقعا به پرورش بچه‌ها آن‌طور باید توجه نمی‌شد. البته این مشکل یک قرن اخیر نظام آموزش‌وپرورش ایران است؛ چون همیشه آن‌قدری که مدرسه به آموزش تزریقی به دانش‌آموزان اهتمام داشته، هیچ‌گاه به پرورش اجتماعی آنان توجهی نمی‌کرده. پائولو فریره برزیلی و از جمله جامعه‌شناسان انتقادی ضدسلطه، ارتباطات و نظام‌های آموزشی کنونی کشورهای درحال توسعه شبکه‌ای سلطه‌گر و سلطه‌پذیر معرفی می‌کند. معلم به‌عنوان یک منبع معرفتی قدرتمند، به دریافت‌کنندگان انفعالی، اطلاعاتی را انتقال می‌دهد که به هیچ‌وجه در رشد شخصیت آنها تأثیر مثبت نمی گذارد و به ایجاد خود آگاهی مستقل و انتقادنگر و تواناسازی افراد برای مشارکت در حل مسائل اجتماعی کمک نمی‌کند.

دشمن‌ترین گروه‌ها هم موسیقی گوش می‌دهند/ کلید سُل، نغمه‌گر صلح

مثل بقیه سوپراستارها رو به دوربین ایستاده و سطلی جلوی پایش گذاشته. در لحظه اول فکر می‌کنید باز هم قرار است از بیماری ای.ال.اس بگوید و خطر آن و برای جلب توجه بیشتر مثل دیگر ستارگان دنیای سرگرمی و تبلیغات سطل آب یخی روی خودش خالی کند؛ ولی سطل را که روی سرش می‌ریزد، با تلی از خاک یکی می‌شود و می‌گوید:«ما در غزه بجای آب روی سرمان خاک می ریزیم! چون آب نداریم، اگر هم داشته باشیم برق نداریم که یخچال و یخ داشته باشیم.»

در اوج هیاهوی «چالش سطل آب» پسری از غزه تمام حواس‌ها را به سوی خود می‌کشاند و بیش از پیش این نکته را یادآوری می‌کند که برای رسیدن به صلح همیشه نباید جنگ مستقیم را انتخاب کرد، گاهی می‌توان از هنر استفاده کرد برای جنگیدن با جنگ.