طلاق ستاره‌ها و الگوسازی اشتباه

مسلما شنیدن خبر طلاق ناراحت‌کننده‌است(فارغ از اینکه چه‌قدر می‌تونه این پدیده راهگشا باشه و برای برخی لازمه) طلاق آدم‌های مشهور هم از این قاعده مستثنی نیست. من با دلیل طلاق جناب حسنی و خانم نامداری هیچ‌کاری ندارم، فقط چیزی که برام مهمه اینه که متاسفانه بخشی از تفکر فرهنگی در این مملکت دنبال «ساختن الگو» از این دو جوان بود و خیلی از شما بهتر می‌دانید که چه مصاحبه‌ها کردند با سیما و چه نصیحت‌ها گفتند و هدایت‌ها کردند(البته الزاما شاید خودشان هم قربانی این جریان بودند!)

«الگوسازی» امر پسندیده‌ای نیست یا دست‌کم برای زندگی امروز نمی‌توان سراغ الگو«سازی» رفت. الگو را نباید ساخت یا از دیگران خواست مثل الگو عمل کنند. الگو اگر وجود داشته باشد، دیگران حتما از آن الگوبرداری خواهند کرد، هرچند که بنظرم زندگی امروز چنان سرعتی گرفته که نمی‌توان از کسی الگو گرفت چون شرایط بسرعت تغییر می‌کند. 

بی‌گمان ازدواج و طلاق ستاره‌ها امری بسیار جذاب برای رسانه‌ها و مخاطبان است، ولی اگر قصد جذاب کردن برنامه‌های‌مان را داریم بهتر است آن را به مفهوم الگوسازی آغشته نکنیم چون ممکن است از همین اتفاق‌ها بیفتد. چون این الگوها در کف قدرت ما نیستند و از خود اختیار دارند و البته قرار هم نیست که در همه چیز الگو باشند و قرار هم نیست که همه کارهای‌شان معصومانه باشد.

کابوس و آرزوی همیشگی

از وقتی که یادم می‌آد، بزرگترین کابوس پیوسته من از دست دادن پدر و مادر و برادرم بود. حالا مرضیه هم اضافه شد. آرزوی خودخواهانه‌ام همیشه این بوده که زودتر از اینا بمیرم. همش تصور مرگ اینا منو به گریه می‌ندازه... بغض می‌کنم و اشکم را پنهان.

یا مرگ دوستان بسیار عزیزم... واقعا عکس‌العمل من چه خواهد بود؟ اصلا چه می‌شود کرد؟ ای کاش می‌شد همراه عزیزان به خاک سپرده شد. دنیایی که عزیزانت را می‌گیرد لیاقت زندگی را ندارد. می‌دانم که خیلی ناامیدانه است ولی من در این سیاهی چنان کور می‌شوم که هیچ سوسوی امیدی نمی‌بینم...