خوشبخت ترین

گاهی آدم دلش می خواد داد بزنه ولی تو بالش تا صدا به کسی نرسه یه همچین وبلاگی هم می تونه همین کارکرد رو داشته باشه. پس می نویسم اینجا که می دانم خواننده کمی دارد... 

این روزها قرار است بهترین ساعات زندگی من رقم بخورد. از این حنبه ای هم واقعا همین است. قرار است من خوشحال باشم. از یک منظری هم خوشحالم. ولی بغضی چنان سایه انداخته بر دلم که با گریه صدهزار ساله هم انگار وا نمی شود. این ابر دلخور عشق این تیره بد عنق دوست داشتنی و این تناقض دردناک دوست داشتن و دلخوری از کسانی که نه می توانی ازشان دلخور باشی و نه می توانی از کارهایشان دلخور نشی...

می دانم که این روزها می گذرند... می دانم که یک روزی خیلی خیلی از این ساعات و روزها و حرف هایی که گذشته اند شرمنده خواهم شد... حتی شاید آن روز تاب ادامه زندگی را نداشته باشم.

غم از دست دادن کسانی که عاشقان هستی و امروز دلخوری ازشان. من نه امروز خودم را می بخشم و نه فردا که از دست شان بدهم... به همین خاطر است که همیشه خواسته ام پیش از عزیزانم نابود شوم. اگر چنین شود حتما خوشبخت ترینم و بهترین زندگی را داشته ام. هرچند دوست شان دارم اما این شکر پر شکایت روزهای عوضی مرا دارد نابود می کند.