آتشفشان مهر

یه موقع‌هایی یه غمی می‌آد تو دل آدم که می‌دونی دلیلش چیه. یعنی می‌دونی جرقه‌اش از کجاست ولی دیگه این جرقه مهم نیست؛ چون بوی دود غم‌های کهنه رو پیش کشیده. تنهایی و سرمای اتاق باعث شده در خودم جمع بشم.کلی کار نکرده دارم که تنبلی از دستم می‌گیره و می‌بره به دورها.

البته این سرما بخشی‌ش عصبیه. مثل خاطراتی که پریشب برام مرور شد و صدام از سرما می‌لرزید و پنهانش کردم. واقعا از یه آدمایی نمی‌گذرم و صدالبته همچنان عاشقانه دوست دارم کسانی را که مهرشون بر کوه یخ این روزهای من آتشفشان کرده...