جای اشتباهی، آدم اشتباهی، وظایف اشتباهی

من عاشقانه ایران رو دوست دارم. به نظرم شادی و آرامش رو باید جایی پیدا کرد که آدماش هم زبون و همدل باشن باهات. یعنی ایران واقعا بستر بالقوه ای می تونه باشه واسه ما که توش آروم بگیریم. ولی انگار تو ذره ذره خاک این سرزمین و تاریخش طوفان خوابیده. آدماش هم مدام فراری اند از این طوفان. اینه سر راه فرارشون هم نوعان شون رو له می کنند.

اینجاست که بستر آرامش ما پر می شه از تیغ های شک برای ماندن یا رفتن.

بدترین شکنجه زندگی در ایران اینه که سرجات نباشی و نتونی حات رو پیدا کنی. اگرم پیدا کنی راهت ندن. اینه که مجبور توی جای اشتباهی آدم اشتباهی باشی با وظایف اشتباهی...