نمی‌دانم به چه چیزی ربط دارد، ولی هر شب(تاکید می‌کنم هرشب!) خواب دبستان اندیشه یا راهنمایی شهید بابایی را می‌بینم. همان ساختمان‌های لعنتی و ترس‌آور با مربیان و همشاگردی‌های ترس‌آورتر. همان ساختمانی که نفرت زردرنگی به آجرهایش داشت. میله‌های پنجره‌هایش شبیه زندان بود و آفتاب مهرش همیشه چشم‌مان را می‌زد و مجبور بودیم از خانه روزنامه ببریم و بچسبانیم به شیشه‌ها تا کمتر بتابد به دفتر مشق‌های چرک و خسته آن روز‌ها. همان مدرسه که یکی دو سال اول کلاس‌هایش پرده نداشت.
خواب می‌بینم که باز هم آنجایم با این تفاوت که آدم‌های این روزهایم در دبستان با من همراهند. مثل آن دختری که عاشقش شدم و در عالم خواب هم وسط همین حیاط همین دبستان دوباره مرا به هیچ گرفت و کوچک کرد و رفت. تمام ترس‌های امروزم در راهروهای کم‌نور این دبستان جا خوش کرده‌اند و در عالم خواب سراغ می‌گیرند از من. راستی چرا این‌قدر این مدرسه کم‌نور بود؟ مشکل چه بود؟
خواب می‌بینم انگار چیزی جا گذاشته‌ام در خانه که باید می‌آوردم مدرسه. به همین خاطر اضطراب دارم مدام. ولی بیشتر مواقع خواب می‌بینم که یا درس نخوانده‌ام و یا اینکه یادم رفته امتحان داریم. یا از هر دوی این‌ها بدتر، دیر رسیده‌ام به جلسه امتحان. خواب ساختمانی را می‌بینم که نمی‌دانم کجاست. احتمالا دبستان ابوذر غفاری. همان دبستان نوبت صبح کنار پارک آن طرف بلوار ابوذر. آن ور کانال فاضلاب.
