اسباب‌کشی از خانه

باید اسباب‌کشی کنیم به خانه‌ای دیگر؛ صاحبخانه می‌خواهد خودش بنشیند. او هم چاره‌ای ندارد، صاحبخانه‌ صاحبخانه ما مرده و فرزندانش خانه متوفی را می‌خواهند برای انحصار وراثت. صاحبخانه پیرزنی بسیار محترم است که حال بالا آمدن از 53 پله خانه را ندارد. بنابراین وقتی یک ماه پیش گفت که صاحبخانه‌اش جوابش کرده، اطمینان داد که او قصد آمدن به خانه ما را ندارد. ولی انگار فردای همان روز پسرش با موتور تصادف می‌کند و در تمام این روزها پیرزن پی به هوش آوردن پسرش بوده در بیمارستان. بنابراین نتوانسته خانه‌ای اجاره کند و علی‌رغم میل باطنی‌اش باید به این خانه بیاید.

این خانه به نام خانم صاحبخانه است، ولی پسرش در آن ساکن بود. به ما اجاره‌اش داد و رفت کانادا. این بود که ما فکر می‌کردیم که احتمالا تا چندسال در این خانه می‌مانیم. خانه‌ای که به لطف علی فرزین اجاره شد و دو هفته بعد من و مرضیه با کمک دوستان نازنین‌مان در آن جشن عقد برپا کردیم. مهدی جلیلی و علی فرزین با سپیدی دل‌شان دیوارهای خانه را رنگ کردند و من فقط برای هدیه امید و علی و نقاشی آقای دودیر میخ به دیوارش کوبیدم.

کابوس خیس

گریه خوابم به بیداری وصل می‌شود. ساعت را نگاه کردم. یکی دو دقیقه مانده بود به 6 صبح. پیچ خوردم بود تو خودم. روانداز را کنار زدم و خیره شدم به ساعت توی هال. نفسم درست بالا نمی‌آمد. بغض راه گلویم را جوری گرفته بود که فقط با خودم تکرار می‌کردم، گریه کن، گریه کن!

سرخوشی آلوده

می‌گه آلودگی صوتی‌ت زیاده...

ولی نمی‌دونه که این آلودگی صوتی از سر سرخوشیه

عامل این سرخوشی هم خودشه...

قانون، اخلاق، بی‌شعوری

در آپارتمانی زندگی می‌کنیم که هشت واحدی. طبق قانون فقط دو واحد پارکینگ دارند، ولی از آنجایی که حیاط بزرگ است، 6 اتومبیل می‌توانند در آن پارک کنند. یعنی عملا هر واحد یک پارکینگ. البته باز هم طبق قانون حیاط مشاع محسوب می‌شود و این 6 آپارتمان در اصل حق ندارند که ماشین خویش را در حیاط پارک کنند. ولی با هم توافق کرده‌اند که ماشین‌ها را در حیاط بگذارند. یکی از همسایگان محترمی که پارکینگ دارند، دو تا ماشین دارد و یکی از دیگر از همسایه‌های پارکینگ‌دار ماشین ندارد.