معمولا هرجا مستاجر بوده ام، همسایه ها از سازم تشکر کرده اند.
این جای تازه ای که آمده ام چندان هنوز با جوش آشنا نیستم این است که کمتر پیش می آید ویلن بزنم یا بخوانم. همدم من شده تنها یک سه تار که گاهی هم همراه آن چیزی می خوانم. البته معمولا آرام.
داشتم همین کار را می کردم و خیلی حالم خوب بود که همسایه بالایی سه ضربه به زمین خودشان و سقف ما زد. شاید بچه شان بوده و اصلا نمی دانم صدایم به طبقه بالا می رسد یا نه ولی خب حالم گرفته شد. انگار که از طبقه پنجم یک سطل آب یخ ریخته باشند تو گلویم...
این مطلب را برای هفته‌نامه 6 و 7 همشهری نوشتم.
فردا 56 سال از فوت ابوالحسن خان صبا می گذرد. در تمام این سال ها از او بسیار گفته شده و البته که هرچه باز هم بگویند کم است؛ چون سایه سنگین اخلاق و هنرش را بر سر موسیقی معاصر ایران نمی توان نادیده گرفت. اما سوالی که شاید کمتر از خود درباره او پرسیده ایم این است که چرا چنین گنجینه شور و نوایی باید در سن 55 سالگی و در اوج محبوبیت و البته دلخوری از اوضاع اطراف خویش خاموش شود؟
چه بلا رفت؟
شهریار که همدم روزهای جوانی اوست و شامگاه 29 آذر بر بالین جاودانگی صبا حاضر است، این سوال را همان زمان ها در خلوت خود می پرسد و می گوید: «تو که آتشکده عشق و محبت بودی/چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی؟» به نظر می رسد این بلایی که شهریار از آن می گوید شرایط خاص روحی و اجتماعی هنرمند است.
خواستم اولش بنویسم که روغن داغ نبود کوکو چسبید. ولی دیدم که اونقدرا هم نچسبید کف ماهی تابه رو سرد کردم(مالیدم به یخ های جا یخی) و براحتی کنده شد.
کوکوی گوشت و سیب زمینی بود. البته به نیت شامی درست کردم ولی حال نداشتم یهو همش رو ریختم. خوشمزه شد حسابی. البته این عکس نیمه کاره غذاست.
به قول پدرم، بعضی از خویشان و دوستان رابطه ای «تدوینی» با آدم دارند و برخی دیگر «تدفینی». غم انگیزه گاهی حتی نزدیکترین فامیل ها رو هم فقط تو مراسم تدفین و عزا می شود دید. البته گاهی از دوستان و خویشان تدوینی هم خیری نمی رسد.
تضاد جالبیه. دوست داشتم نباشم. فیس بوکم رو غیرفعال کردم. وبلاگم فعال تر شد. خیلی از حرفایی رو که می‌زنم رو دوست ندارم کسی ببیند ولی همین ندیدن هم یه تلخی خاصی داره. از اون بدتر آدم دلش می خواد یه آدمایی نوشته هاش رو ببینن ولی اونا هم نیستن یا حواس شون نیست که تو یه جای دیگه ای داری می نویسی.
علی عزیز دیروز رفت کربلا. دو سال پیش همین موقع من رفتم قونیه. دلم براش تنگ شده. یک هفته قراره نبینمش.
چند هفته‌ای هست که سه‌شنبه‌ها اتفاق بدی می‌افتد. این است که از سه‌شنبه‌ها می‌ترسم.
سه‌شنبه‌های زهر و قهر
سه‌شنبه سیاه و سرد
سه‌شنبه‌های پر ز درد
سه‌شنبه‌ها... سه‌شنبه‌ها
مرا غروب می‌کند
طلوع پاک شنبه را
چه تلخناک و پر ز خشم
تمام خاطرات خوب یکشنبه و دوشنبه را
رفت و روب می‌کند
سه‌شنبه‌ها برای مرگ
چه روز خوب و دلکشی است
...
«یادمان باشد تغییرات اجتماعی روندی کند، سخت و پیچیده دارد که در بسیاری از موارد با ریسک و خطرپذیری همراه است؛ در حالی که فعالیت در رسانه‌های اجتماعی سریع(بالحظه و همزمان)، راحت، کارآمد و موثر است که فعالیت در آن خطرپذیری چندانی هم ندارد. پس چه طور رسانه‌های اجتماعی برای موقعیت‌های سخت و موضوع‌های بلندمدت بکار گرفته شوند؟ رسانه‌های اجتماعی چه طور عمق درک ما را افزایش می‌دهند؟ این پرسش‌هایی است که هنوز برای آن پاسخی نیافته‌ایم.»
ادامه این مقاله را اینجا بخوانید.
* «نالش در بالش» را معادل Slacktivism قرار داده‌ام که از دو واژه انگلیسی Slacker و Activism ساخته شده و در فارسی «تنبعالیت» هم گفته می‌شود؛ ترکیبی مشتق از دو واژه تنبل و فعالیت.
دیشب برمی گشتم خونه پیاده و گرسنه. یه فلافلی کثیف تو خیابون مون هست. چرک از مغازه و صاحبش می باره. بدون دستکش فلافل ها و مخلفاتش رو گذاشت واسم تو نونی که معلوم بود مونده. با این حال جزو معدود دفعاتی بود که از تنهایی خوردن چیزی لذت بردم. چون کلا از غذا خوردن تنهایی خوشم نمی آد.
