لذت و درد نبودن و دیده نشدن

تضاد جالبیه. دوست داشتم نباشم. فیس بوکم رو غیرفعال کردم. وبلاگم فعال تر شد. خیلی از حرفایی رو که می‌زنم رو دوست ندارم کسی ببیند ولی همین ندیدن هم یه تلخی خاصی داره. از اون بدتر آدم دلش می خواد یه آدمایی نوشته هاش رو ببینن ولی اونا هم نیستن یا حواس شون نیست که تو یه جای دیگه ای داری می نویسی.