نقدی بر یادداشت «روزنامه نگاری صلح یا روزنامه نگاری مقاومت» حسن خجسته
دکتر حسن خجسته یکی از بااخلاق‌ترین و باسوادترین اساتید خانواده ارتباطات است. بر کسی خدمات او در زمینه ارتباطات و رادیو پوشیده نیست. از علائق ایشان هم حوزه ارتباطات و سلطه است. از همین منظر امروز ایشان مطلبی را در روزنامه »صبح نو» منتشر کردند با عنوان «روزنامهنگاری صلح یا روزنامهنگاری مقاومت» (اینجا بخوانید).
جای تعجب است که غم و عصبانیت به‌حق و درست و متعهد ایشان با آگاهی ناکافی نسبت به روزنامهنگاری صلح می‌آمیزد و این دلنوشته منتشر می‌شود. بنده طی این سال‌ها یکی از علاقه‌مندان به مباحث روزنامهنگاری صلح بوده، از این باب جسارت می‌کنم و تنها چند توضیح را می‌آورم.
شناخت خشونت و نه حفظ وضع موجود
فرمودند:«روزنامهنگاری صلح ایده آقای گالتونگ، تفکری ایده آلیستی و درچارچوب لیبرالیسم سیاسی است»مبدع این شیوه روزنامهنگاری گالتونگ است، ولی ادامه‌دهنده راه کسان دیگری چون خانم مک‌گلدریک، جیک لینچ، هاوارد رز، ایروان و ... هستند.
در واقع گالتونگ فقط پیشنهاددهنده یک مدل روزنامهنگاری صلح در دهه 70 میلادی بود که این نگاه نیز برخاسته از فرض تاثیرگذاری رسانه‌هاست. اما این که در چارچوب لیبرالیسم سیاسی می‌گنجد، حرف درستی است. ولی اتفاقا یکی از مهمترین کارهایش درک نسل‌کشی‌ها و ساختارهای خشونت است.
