همنشین درد

دیشب دوستی از یک مقاله ریاضی‌طور می‌گفت. نویسنده به لحاظ فرمول‌های ریاضی حساب و کتاب کرده بود که با توجه به امکانات موجود کره زمین، افزایش جمعیت انسان و میزان غذا روی این کره خاکی، برای اینکه زندگی ادامه داشته باشد، باید دست‌کم پنج میلیارد نفر بمیرند.(چه طنز عجیبی برای ادمه زندگی باید مرد!) حالا منظور این نیست.

می‌گفت باز نویسنده با جزئیات توضیح داده که به خاطر کمبود منابع آب، جمعیت آسیا و شمال آفریقا به سمت اروپا می‌روند و آنجا را تخریب می‌کنند. جمعیت آمریکای لاتین نیز کعبه آمال‌شان ایالات متحده است و این سرزمین را تخریب خواهند کرد ولی پیشروی‌شان به کانادا نمی‌رسد. با این حساب فقط چند نقطه از دنیا می‌ماند برای زندگی آرام. یکی کانادا، یکی کشورهای اقیانوسیه(مثل استرالیا و زلادنو و...) خلاصه اینکه اگر می‌خواهیم فرزندان‌مان آرامش داشته باشند، باید به این سرزمین‌ها مهاجرت کنیم.

برایم جالب بود که حتی برای لحظه‌ای به رفتن فکر نکردم. به فرزند نداشته‌ام هم نیندیشیدم. به عزیزانم فکر کردم که نمی‌توانم بگذارم‌شان و بروم. ترجیح می‌دهم همین جا بمانم و از تشنگی، جنگ، قحطی، دزدی و تجاوز بمیرم ولی از اینجا نروم و کنار عزیزانم باشم. ترجیح می‌دهم اگر هم عزیزانم را به همین دلایل از دست دهم، اندکی بعد خودم هم نیست و نابود شوم.

آن قسمت‌های خوب عالم هم برای کسانی که حوصله زندگی آرام را دارند و امیدوارند. والله ما که متاسفانه هر جای دنیا باشیم فقط غصه‌ها دنبال‌مان می‌کنند. نمی‌شود دید و شنید و رنج نکشید. ما محکومیم به درد و البته که از این امر لذتی نمی‌بریم و به آن افتخار نمی‌کنیم.