سواد رسانه‌ای با کدام سرمایه پیوند دارد؟

به نظرم سواد رسانه‌ای در عین حال که از هر چهار نوع سواد وام می‌گیرد ولی بیشتر مماس با سرمایه فرهنگی حرکت می‌کند. در واقع اگر تصویر و کلمه را امری درون فرهنگی و وابسته به زبان بدانیم، سواد رسانه‌ای وابسته به سرمایه فرهنگی است. بوردیو  فرهنگ را شبیه یک بازار می‌بیند. بازاری پر از کنشگر. کنش‌ها در «میدان» صورت می‌گیرد و خود این میدان حاصل تبادل ارتباط میان نیروهای کنشگر است. برای همین در این میدان چهار نوع سرمایه رد و بدل می‌شود:

1-      سرمایه اقتصادی: پول که با آن می‌شود مالک چیزی شد

2-      سرمایه اجتماعی: شبکه روابط گروهی و فردی ماست.

3-      سرمایه فرهنگی: قدرت شناخت و توانایی استفاده از کالاهای فرهنگی که به تدریج و در جریان اجتماعی شدن آن را می‌آموزیم.

4-      سرمایه نمادین: بخشی از سرمایه فرهنگی است و به معنی توانایی مشروعیت دادن، تعریف و ارزش‌گذاری کردن است.

آدم‌های بی‌رویا چه شکلی‌اند؟

از قول انیشتین می‌گویند:«آدم‌ها شبیه رویاهای‌شان می‌شوند» ولی این وسط تکلیف آدم‌های بی‌رویا چیست؟ راستی آدم‌های بی‌رویا چه شکلی‌اند؟

به نظر من آدم‌های بی‌رویا وسط سرشان مو ندارد. توی استخر بیشتر کچلی‌شان معلوم است و این تُنُکی سر به سینه‌شان هم سرایت کرده. سینه‌هایی آویزان از اضافه وزنی که در شکم‌شان بیشتر خودنمایی می‌کند. باسنی بزرگ دارند و به وقت یله بودن و بی‌خیالی، گشاد گشاد راه می‌روند. اراده ضعیف‌شان را با سرخوش بودن در لحظه توجیه می‌کنند و بی‌‌نظمی را با بی‌ارزش بودن عالم.

آدم‌های بی‌رویا شبیه سایه‌ای کمرنگ‌اند. سایه‌ای بخت برگشته که اسیر تابش نوری بی‌رحم شده. برای همین هم نه دیوارها که زمین خاکی هم میزبان گذرهای ناگهانی آنها نیست.