آتش‌نشانیِ رسانه

چه عواملی باعث می‌شود تا رسانه‌ها در کاستن آتش خشونت‌های خیابانی موثر عمل کنند؟

 رسانه‌ها مرغ عزا و عروسی‌اند و مثل همیشه یکی از متهمان اصلی ناآرامی‌ها. اینجاست که از نظر برخی مسئولان، در بحران‌ها بستن و فیلتر کردنش از نان شب هم واجب‌تر است. برای مسئولانی که رسانه را خوب نمی‌شناسند، باز هم باید تکرار کرد که «رسانه‌ها نه سرچشمه‌ دردند و نه عامل نهایی درمان». رسانه‌ها نه قدرتمند مطلق‌اند و نه بی‌قدرت مطلق، بلکه متغیری واسط در جریان‌های اجتماعی محسوب می‌شوند.

اگر چنین است، آیا می‌توان از آنها به عنوان واسطه خوابانیدن آتش کشمکش‌ها استفاده کرد؟ جواب این است که بله، به شرطی که رسانه‌ها و خبرنگاران پس از به‌دست آوردن زمینه «آزادی مسئولانه»، مجهز به «ابزار تحلیل کشمکش» باشند.

شبکه‌های خشم و توقع

شبکه‌های اجتماعی چگونه نارضایتی مجازی را به شورشی حقیقی تبدیل می‌کنند؟

 

ظریفی می‌گفت در این چندسال کارهای مهمی انجام داده‌ام؛ مثلا سه سال پیش بی‌ام‌و نخریدم، پارسال بنز آخرین سیستم، امسال هم نتوانستم به جزایر قناری سفر کنم. اصولا ما هر سال با خانواده قرار می‌گذاریم که به یک جای دنیا سر نزنیم.

اما شاید اگر همین فرد ماجرای سه‌برابر شدن عوارض خروج از کشور را می‌شنید، در شبکه‌های اجتماعی شروع می‌کرد به اعتراض. از جمعیت حدود 80 میلیونی ایران، پارسال تنها 9 میلیون نفر از کشور خارج شدند. یعنی چیزی حدود 89 درصد مردم جایی نرفته‌اند.

بنابراین روی کاغذ فقط باید برای همان 11 درصد مهم باشد که عوارض خروج سه‌برابر شده ولی چرا ندای اعتراض این‌گونه در شبکه‌های اجتماعی به جیغ بنفش تبدیل شد؟ و همه دارند درباره آن اظهار نگرانی می‌کنند؟